1 oktober 2023 laatste nacht in “het ding” Vancouver

Vanochtend reden we al vroeg op pad, de maan stond nog licht aan de hemel maar de zon scheen ook al volop, de aarde warmde zich op dus, douw tussen de bomen, over de velden en het water, machtig mooi gezicht. We gaan het eiland verlaten en gaan met de ferry over naar het vasteland, we hebben een overtocht om 11h00 maar misschien hebben we geluk en mogen we eerder mee. Het is voor de zondag vrij druk op de weg, tenminste dat vinden wij. Aangekomen bij de Ferries moeten we helaas wachten tot 11h00, er zit niets anders op, dan schrijf ik maar mijn verhaal van 30-9, daar was gisteravond de lust niet meer voor.

Terwijl wij zitten te wachten, denk ik nog eens na over de reis, we hebben veel gezien, en ik veel geschreven maar soms weinig gezegd, dat kan ook niet anders, Canada moet je zelf zien, voelen en beleven. De mens is hier zo anders om mode geven ze niets, vind je bij ons zelfs in het dorp waar wij wonen wel tig kappers, nagel salons, wimper salons, kleding zaken op een rij, nu hier niet. De trend is hier, een wollen muts op je kop, of het nu 30 graden boven nul of 10 er onder dat maakt niet uit, maar dan gewoon wel in korte broek en t-shirts lopen, en de een loopt op cross de ander uggs of gewoon op af getrapte gympen merk ik weet niet. Meubel zaken enzo heb ik ook niet gezien jammer genoeg niet bij iemand binnen geweest, wel nieuwsgierig naar. Haast hebben ze al helemaal niet, dus dat is voor ons(B+K) wel een dingetje, bij is het motto EN DOOR zoveel en zo snel mogelijk.

We mogen de boot op, we staan vooraan in de boot, we gaan naar het boven dek daar staat een fris windje, we gaan een dek lager en daar kan je heerlijk in het zonnetje zitten en als echte Canadezen hebben wij een choco to go in de hand, we genieten van de ver gezichten,de besneeuwde bergtop, waar wij 2 weken geleden nog in korte broek liepen Banff, daar ligt nu al volop sneeuw, niet te geloven. Langzaam komt het vaste land dichterbij, wij worden uitgezwaaid door de twee walvissen, ze spuiten omhoog en zwaaien ons sierlijk uit met hun vinnen, ja denk ik dan we zijn zowat weer thuis, zowat een jaar naar uit gekeken.

We lopen naar “het ding” en varen naar de aanleg steiger van de Ferry, deuren gaan al open terwijl we nog varen( 6 maart 1987 De Herald of Free Enterprise staat nog  op mijn net netvlies, Frieda’s verjaardag)krijg ik toch even een raar gevoel, maar we rijden de boot af naar Vancouver, “ het ding” moest nog wel even gevoerd worden anders kwamen niet aan op onze laatste campground. En dan rijden “ de Hillebilly’s “ Vancouver stad binnen, wat een Metropool is Vancouver, je ziet het liggen beneden want wij rijden op een soort heuvelachtig iets, torenflats zo hoog, vliegtuigen af en aan en dan word het opletten, want er gaan vele wegen naar Vancouver en onze TomTom is niet helemaal te vertrouwen en het is druk, alles zwiert en zwaait door elkaar, we rijden door wijken dat je denkt het Wassenaar van Vancouver, maar ook dat je denkt hier wil ik niet dood gevonden worden en eindelijk komen we op onze laatste campground, waar we vriendelijk werden onthaald, dus niet. We gaan “ het ding”  start klaar maken om het morgen terug te brengen naar zijn stal, hij moet winterbanden om dat is van 1-10 verplicht en zo komt onze laatste nacht aan in  “ het ding”.