29 juni op naar Auschwitz

Ja het word een beetje eentonig, maar de luiken gingen weer oprijd open, na het ontbijt even afwassen bij de was gelegenheid, gaat net ff makkelijker. Terug de kastjes weer vullen, kan ik het filtertje niet vinden van ons koffiezetapparaatje, Ben wist ook niet waar die gebleven was, maar waarschijnlijk met de prut in de vuilniszak gegooid en die heb ik al in een container gegooid. Ben gaat wel ff kijken, ik zeg wacht nou, maak ik gelijk een foto dat je net als die zwervers in de vuilnisbakken aan het zoeken ben naar etenswaar. Helaas vond hij niet goed, maar Ben haalde de vuilnis zak naar boven en we kunnen weer koffiezetten. 
 

Truus op 4 wielen werd verder klaar gemaakt voor de reis, luiken dicht, Electra eraf, groepen uit gezet, en nu nog even wachten op Gerard en Ilse, die hebben een iets grotere camper dus zijn wat langer bezig met. Gerard achter het stuur zodat de Ilse de blokken weg kan halen, wat er precies gebeurde dat weet ik niet was nog met taak bezig brillen schoonmaken. Maar Gerard zat tegen Ilse haar fiets aan, en die werd boos en die hoefde haar  fiets niet meer omdat Gerard gisteren zijn eigen fiets wel op het fietsenrek had gezet en haar fiets niet. Zij tegen Ben vraag gelijk even de oplader en het fietsensleuteltje, wij hebben nog wel ruimte op het rek, kan er nog wel iemand een plezier mee doen. Helaas dat ging niet door fiets mankeert niets en zus fiets er weer verder op.

Alles ingepakt en op weg naar Auschwitz-Birkenau, konden daar optijd zijn, Justyna had voor ons kaartjes geregeld om 16:00 dus we konden maak aan doen.

We rijden door het Poolse landschap van niet veel verschilt van het Duitse, ook een lappen deken van kleuren, soms zijn de velden rood van de klaprozen of blauw van de korenbloemen. Onderweg ziet ik een vreemd soort boom vraag aan Ben wat voor boom zou dat zijn, antwoord een boom, discussie gesloten.

De tolweg is goed te doen, alleen sommige Poolse banken accepteren Ben zijn passen niet, dus staan we echt even te hannesen bij einde tolweg, maar het lukt en we mogen toch verder van dat de dametje. Gerard is er rokend van door gegaan dus die moeten ff inhalen, onze TomTom weet de camping niet te vinden en die van Gerard is helemaal ge-update. Ook niet helemaal want  we komen op een landweg uit waar niets zit, dus keren ondertussen op de telefoon de camping gevonden en wij voorop, maar ja dat ging ook fout, ze zijn aan de weg aan het werk en we mogen niet verder, niemand kan ons helpen, ze bespreken geen woord Engels en de camping is 2 minuten bij ons vandaan, we rijden en blijven maar in rondjes rijden, krijgen hulp van een soort VVV-vrouwtje, wij blij, maar zelfs dan lukt het niet om op die camping te komen, Gerard gaat bellen een goed gesprek in het Engels, als je niet het Engels word voor stoplicht weet geef je er gewoon een Engels tintje aan, ze begrijpen het tocht niet. Maar goed, werd een goed gesprek en gaan weer terug, aan de kant van de weg staat een man ons op te wachten en die brengt ons naar de camping. Wij hebben een uur gedaan over 3 minuten, want hoe we ook reden in het rondje, we konden het niet vinden.

Daar aangekomen zijn we wat gaan eten, en ja hoor daar kwam die K*T moeheid( Corona)weer, een huilbui, Ben zeg ga maar even liggen, ben als een blok in slaap gevallen na een half uur maakte hij mij wakker, ik schrok vreselijk zo diep was ik weggeweest, fris mij op en weg gaan naar Auschwitz-Birkenau dat was 5 minuten op de fiets. Ben en ik kwamen gemakkelijk naar binnen, bij Ilse en Gerard ging het wat moeilijker, weet nu nog niet wat er hand was, maar volgens zus lag het niet aan haar.

Kamp Auschwitz-Birkenau, wat moet ik hier over zeggen wat eigenlijk al iedereen weet, de beladen sfeer, iedereen die hier loopt heb respect voor wat er hier ooit gebeurd is, de foto’s, de barakken, het hek als je binnen komt, het prikkeldraad, de gaskamers, de ovens, al de koffers,tassen, afgeschoren haren, schoenen, de verhalen die je leest, de namen van al die mensen die daar nooit meer levend van zijn gekomen, de namen en foto’s van de mensen die er wel levend vandaan zijn gekomen, hoe ze geslapen hebben, zich zelf konden wassen of als ze naar de toilet mochten, waar ze dood geschoten werden, waar vrouwen mishandeld/ gesteriliseerd werden. Je kan het niet geloven en toch is het gebeurd en je hoopt zo, dat zoiets nooit maar dan ook noot meer gebeurd.

Er is een hele Hollandse afdeling, foto’s van de joden uit Amsterdam/Rotterdam zelfs hangen er foto’s van het Heilige Geesthofje uit Naaldwijk. Ik denk dat we bijna alles hadden gezien in voor ons het laatste barak waar een foto van een Hongaarse Dame hangt van hoe ze eruit zag voor dat werd opgepakt en hoe ze naar buiten liep toen de oorlog voorbij was, was ik er klaar mee en wilde terug naar onze Truus.

Daar aangekomen wat gedronken, douche, eten en wederom naar binnen gevlucht, dit x voor de muggen. We bleven allemaal voor onze eigen camper zitten, geen zin in praten en lachen, dit was een beladen dag.

Ben ligt te slapen terwijl ik schrijf, ook in Auschwitz-Birkenau liepen de tranen bij mij, ik ga nu ook plat en hoop ik morgen weer Corona moeheid vrij te zijn.

Weltrusten