20 september 2023 Cal Cheak Whistler

De “Hillebilly’s “ besloten vandaag naar de Hat Creek Ranch te gaan en via de Gold Rush Trail naar Lillie’s enzo naar Whistler, de Hat Creek Ranch zou om 09H00 open gaan, dit is een klein museum, waar het 1860 gebouwde Road House van de ranch nog steeds staat, wij stonden dar al om 08h45 en blek naderhand dat het pas om 10h00 open ging, zijn de laatste dagen van het seizoen, dus de tijden waren aan gepast. Dan maar een stukje terug een dorpje Ashcroft in, want de koelkast was ook aardig leeg. Op de heen weg hadden we een oud Kerkje gezien en op de weg naar het dorp stopte we daar even, maakte een paar foto’s van de buitenkant, Ben bleef in het ding zitten maar gaf aanwijzingen hoe ik de deur kon openen. Er kwam een mevrouw aan, en ik vroeg of ik de kerk van binnen wilde zien, ja graag het was een er eenvoudig kerkje zoals je die in de Amerikaanse films zit, heel oud maar we met liefde onderhouden, er stond een beeld met haar rug naar de kerkbanken toe en het een sjaal om, waarom was dat vroeg ik, het beeld was nog niet gezalfd, nog niet heilig verklaard. Oké, dan ik snap niets van zulke rituelen.

Na de boodschappen terug naar de Ranch, het was er aal druk stonden 2 auto’s, we werden geholpen door een Indiaanse mevrouw, die nooit naar de tandarts gaat, maar goed in 1860 keken ze ook niet zo nauw, Je kon zien dat het seizoen eigenlijk voorbij was je moet dit museumpje zien als een soort openluchtmuseum alleen de mensen die er in meespeelde waren er niet. Maar toch hebben wij genoten konden zien hoe de mensen in de Goldrush leefde, het had 2 verdiepingen, een mooie saloon bar, keuken, eetkamers, boven de slaap vertrekken, met allemaal originelen  spulletjes zelfs het behang was nog uit de Victoriaanse tijd, ook de 2 Tipi tenten hoe de lokale bevolking Stutwesemc woonde, de Shuswap Natie leefde hier al duizend jaar een nomadisch bestaan voordat de goudzoekers  kwamen

We vervolgende onze weg Highway 12 of zo gezegd de”Gold Rush Trail” dit is een weg met indrukwekkende rotswanden, met diepe dalen, gevaarlijke S bochten soms mocht je er 80tig rijden en dan weer 10, een billen knijpend parcours was het soms, maar moet zeggen de bestuurder had het ding in zijn macht, gaf hem geen kans om op hol te gaan. En zo slingerde wij door die machtigen kloven, met op de toppen al de eerste poeder sneeuw, want dat was vannacht gevallen, de weg gaat in de winter ook dicht, dat geloof ik wel er wonen hier geen mensen, denk ook gen beren want die hebben we nog steeds niet gezien.

Opeens waren we weer in de bewoonde wereld, nu ja bewoond, soms staat er een hutje/gebouw, met wel 20 auto’s er omheen, dat je denkt, welke auto pak ik vandaag, ook staan er heelveel met de motorkap open, misschien motor laten afkoelen, sommige staan al heel lang open het onkruid groeit eruit, Hier hebben ze denk geen Willem Voeght(oud ijzerhandelaar in het Westland), die zou hier goud verdienen.

We nemen een stop met Fort Berens, een wijnerij, die maakt zijn eigen wijn, en we gaan ff proeven, we besluiten 2 flesjes te kopen, drank is in Canada vrij aan de prijs, en je mag het eigenlijk niet vervoeren als de fles open is, dus houdt in fles leeg drinken, gaat mij niet lukken, ben ik zeker een week onder zeil en dat kan niet als bijrijdster. Dat 2 flessen nog leven is ons een raadsel, Ben had ze in de koelkast gelegd maar we gaan door een flink S bocht en we horen ineens een knal, wat nu weer liggen de 2 flessen op de grond en de koelkast is dicht, hoe kan dit, gelukkig niet kapot

We gaan weer verder, en als je dacht dat we al waren nee hoor, we doen het plaatsje Lillooet aan en gaan slingerend en kruipend door naar Whistler, het is en blijft schitterende tocht. We hadden even moeite om onze slaapplaats te vinden maar we hebben gevonden, Ben heb pannenkoeken gebakken, we hebben een bakkie gedaan en gaan nu plat, de wijn komt nog wel een keer