Op weg naar de Grand Canyon. Vrijdag 20 september

Vanochtend op tijd tussen de klampen lappen  vandaan, wat was het vannacht warm, niet normaal, ergens in de nacht kwam er een rivier wind opzetten dus toen koelde het wat af.

ilse de koffer is gevonden, stond nog in Amsterdam, type foutje, jammer kost hun 350 dollar, want ipv dat ze de koffer naar onze nicht in kanab hebben gestuurd, is hij naar La gevlogen naar het eerste hotel, Gerard had al iemand van het KLM personeel over de rode, die hing op/ drukte Gerard weg. De reisverzekering vind dat KLM dit moet betalen en KLM geeft niet thuis, het vervoer van La naar Kanab. Maar goed over een paar dagen kan mijn zus haar eigen kleding weer aan.

Na net ontbijt ben ik nog even naar de rivier gelopen, want daar vlogen allerlei roofvogels, die probeerde vis te vangen, machtig schouw spel, ze praten gewoon met elkaar, tenminste dat denk ik, ze maakte nl ook ruzie, over het stekkie waar ze boven vlogen, dan maar uitwijken naar land, waar die lopen allemaal lekkere konijnboutjes rond.

Na al dit te hebben aan schout, plan gemaakt, we gaan over de oude route 66 naar Oatman, om daar naar een soort spookstad te rijden, wat geen spookstad meer is. Maar voordat we gaan doen gaan we eerst over de Londonbridge, dit is de orginale brug uit Engeland, en of andere rijke pief heeft deze gekocht voor een prikkie, steen voor steen verscheept en in 1971 was de brug klaar, 2 jaar lang hebben ze erover gedaan

De oude route 66, is geweldig om over te rijden, het velen bochten werk, diepe dalen, hoge heuvels, om je heen en voor je de rotspartijen, af en toe hield ik mijn adem in, iemand met dieptevrees langs een afgrond laten rijden waar niets zit, is best beangstigend, hier en daar een fotomomentje, Ben heeft zitten genieten hij vond dit super. Snap nu ook waarom dit in must is voor de motorrijders, die zie je hier ook genoeg, sommige helemaal in het pak en andere gewoon korte broek T-shirtje, potje op je kop, wapperende haren er onderen vandaan, The Highway to Hell.

De stop bij Oatman, zo toeristisch als het maar zijn kan, maar toch leuk om er even door heen te wandel, er lopen allemaal ezeltjes door de straat los ook van die lieve kleintjes met een sticker op hun kop niet voeren aub, er zijn allemaal kleine museumpjes die je kan bezoeken met het mijnbouwverleden. Ook heb je er een hotel waar je de bruissuite kan bekijken waar Clark Gable zijn huwelijksnacht heeft door gebracht( hoofdrolspeler Gejaag door de wind), na dit alles te hebben aan schouwt rijden via Kingsman door naar de Grand Canyon, het landschap veranderd steeds, je begrijpt ook niet dat de mens hier zo kan wonen, soms zo armoedig en in de middel of nergens. Eindelijk bij de Grand Canyon aan gekomen( we zijn niet de enige) blijkt er geen slaapplaats meer te zijn alles zit vol, schijnen 2 bijzondere treinen aan te komen, van ver voor Christus, dus iedere tjoetjoek gek zit hier alles is vol zelfs de hotels, nu begrijpen wij ook waarom wij niet konden reserveren, helaas pindakaas, de Canyon weer uit en de eerste de beste stop gepakt, mega duur natuurlijk maar het was al half 9 en je wil wat hebben voor de nacht, we mochten nergens anders staan ondertussen t mijn reisgenoot plat het is 22.30, ik zeg weltrusten